Lieve allemaal,

Jaaaa! Daar is weer een nieuwe blog! We hebben een heleboel dingen te vertellen dus bereid jullie voor op een lang verhaal.
Gisteravond nadat de blog geschreven is hebben we nog heel wat beleefd! Allereerst werden we opgehaald door Boaz, onze nieuwe Tanzaniaanse vriend. Hij is een zoon van Bisschop David, ‘s ochtends in de kerk is zijn dochtertje gezegend zoals jullie konden lezen in de vorige blog.
Hij nam ons mee naar zijn huis om te laten zien waar hij woont en om ons zijn levensverhaal te vertellen. Boaz bleek een heftig verleden te hebben gehad. Hij is een aantal jaar verslaafd geweest aan drugs en het lukte hem niet om te stoppen. Na veel gebed heeft God hem antwoord gegeven en is het hem gelukt om te stoppen! Nu is hij gelukkig getrouwd en een trotse vader van zijn dochtertje Eliana (God heeft geantwoord). Erg indrukwekkend verhaal!

Na nog wat gekletst te hebben, Afrikaanse danslessen te hebben gevolgd en een harenwassessie (waarbij Deborah al onze haren heeft gewassen) buiten bij het weeshuis gingen we weer naar binnen, het was inmiddels 1 uur ‘s nachts. Binnen gekomen wachtte ons een grote en natte verrassing..
Op een of andere manier bleek er een kraan boven al een half uur open te staan (eerst was er geen water dus dan zie je niet of de kraan open staat). Er stroomde dus al een half uur water over de eerste verdieping en inmiddels stroomde het door het trapgat naar beneden. Wij snel onze zwemkleding gepakt en hop... nee hoor.. grapje! We hebben gauw onze dweilen gepakt en de boel netjes opgeruimd. Ondertussen waren we een uur verder maar het was wel een leuk avontuur! :)

Na een kort nachtje was het tijd om onze spullen te pakken en naar Msongola te gaan, het dorpje waar we de komende dagen zullen verblijven om de school te bouwen. Bonna (de moeder van het weeshuis), Bisschop David en Boaz gingen met ons mee. Het hostel waar we nu verblijven is prima, met het kleine minpuntje dat volgens Jelmer de gifkikkers uit de gootsteen komen. Vanmiddag hebben we de projectlocatie bezocht, midden in de bush. Het was warm, bijzonder en leuk om te zien. We hebben echt zin om morgen aan de slag te gaan!

Toen we weer terugkwamen bij de hostel vertelde Boaz ons over een klein bejaardenhuisje wat vlak bij de hostel staat. Erg leuk voor de verpleegsters onder ons! Een aantal onder ons kregen een korte rondleiding. Een 95-jarige vrouw verwelkomde ons al dansend. Heel indrukwekkend!

Na een heerlijk bordje macaroni zijn onze lieve en opperbeste reisleiders aan het worstelen met de financiën, spelen er aantal van ons een spelletje en zijn de echte harde werkers onder ons de vaat aan het doen!

Nu rest ons nog om 1 ding te zeggen: Praise the Lord! Amen!

Lieve groetjes van ons allemaal!

Corrie en Annemarie